انسان در صحنه ي عمل است که به درجه ايمان و ايقان خود پي ميبرد.شايد کمي ثقيل به نظر برسد، ولي واقعيت اين است که ما بيش از حد تصور به «خود گول زني» مشغوليم! و به خود قبولانده ايم که وظيفه مکتبي مان را تنها با خواندن قرآن و نهج البلاغه و چند کتابي ازين و آن و رفتن به اين انجمن اسلامي و آن ديگري، شرکت در فلان راهپيمايي و جهاد سازندگي، نماز جمعه، دعاي کميل و غيره انجام داده ايم نه اينکه بخواهم اينها را نفي کنم، نه! اما از «در صحنه ي عمل بودن» معناي ديگري را مي خواهم برسانم و آن اين است که به بودن خويش راضي نباشيم و در شدن خويش، کندي حرکتمان را سريع تصور نکنيم. ........ شهيد يوسف ملک شامران .